Prawdziwe dzieła sztuki
Redakcja Polish News, udała się do świętokrzyskiego Stawu Kunowskiego, na zaproszenie Pana Mariana K. który od najmłodszych lat interesował się sztuką rzeźbiarską. Po wielu latach rozczytywania się w różnych dziełach literackich na temat rzeźby, pan Marian sam postanowił dokonać tego wielkiego rzemiosła.
Jak czytałem w rozlicznych źródłach historycznych….
Rzeźba jest najstarszą ze sztuk plastycznych – opowiada pan Marian. Ma ona zawsze nie iluzyjny i zmysłowy charakter. Rzeźba niczego nie udaje, a przede wszystkim nigdy widza nie odsyła do innej rzeczywistości. Zapewne dlatego pierwszy twórczy impuls skłonił człowieka prehistorycznego, do wykonania jeszcze nieporadnej, ale już wyjątkowej rzeźby. W VI tysiącleciu p.n.e na terenie Mezopotamii (dzisiejszy Irak) powstały rzeźby wykonane z bazaltu, piaskowca i alabastru, a do niewielkich obiektów, człowiek wykorzystywał miedź, złoto i srebro. Rzeźba jest genetycznie najstarszą dziedziną sztuki ludowej – kontynuuje artysta ze Stawu Kunowskiego.
Rzeźbiarska sztuka ludowa
Zrodziła się ona w szesnastym stuleciu, kiedy artystyczne rzemiosło specyficznie zaczęło oddzielać się od rzemiosła ludowego. Figuralna rzeźba religijna – jak mówi pan Marian świątka– występowała we wszystkich krajach o przewadze ludności katolickiej. Stawianie kapliczek i figur świętych, było popierane przez kościół jako narzędzie szerzenia wiary w dobie kontrreformacji. Okresem najbujniejszego rozkwitu polskiej rzeźby ludowej, był wiek XIX. We wszystkich rejonach kraju wystawiano wówczas wiele kapliczek m.in. w podzięce za zniesienie pańszczyzny. Najwięcej zabytków z tego okresu zachowało się na terenach zaboru austriackiego, co wynikało ze szczególnej specyfiki galicyjskiej kultury ludowej. Podstawowym materiałem polskiej rzeźby ludowej było drewno. Rodzaj wykorzystywanego drewna zależał od typu rzeźby, monumentalne figury i krzyże wykonywano zwykle z dębiny lub kawałka sosny. Małe figurki wykonywano z drewna miękkiego i pozbawionego słojów, a jest to drewno lipowe, olchowe czy też topolowe. Kamień do rzeźbienia wykorzystywano na obszarach bogatych w piaskowce, a jest to dzisiejsze województwo świętokrzyskie, ziemia krakowska, a także Podhale. Lokalnie wykorzystywano też węgiel do rzeźb, charakterystycznych dla obszarów Górnego Śląska, Zarówno rzeźby drewniane jak i kamienne, były pokrywane farbami o spoiwie olejnym – mówi pan Marian.
Moje prace rzeźbiarskie
Czytałem raz legendę o cudownym kwiecie ametystu, który kochanej kobiecie ofiarował rycerz Niepokonany. Ponieważ nie wiem jak wyglądał ów kwiat ametystu, postanowiłem wyrzeźbić dla mojej kochanej żony róże. Jest to królowa kwiatów i zachwyca swym wyglądem każdego. Postanowiłem też spróbować rzeźby sakralnej. Wyrzeźbiłem zatem z drzewa olchowego Jezusa Frasobliwego, który ubolewa nad grzesznikami tego świata. Ponieważ ptakiem mądrości, którym już zachwycał się Dante jest sowa, postanowiłem z kawałka sosny wyrzeźbić kilka sówek, które stanowić będą specyficzny symbol mądrości każdego artysty.
Redakcja Polish News dziękuje panu Marianowi za zaproszenie do Stawu Kunowskiego i za piękną opowieść dotyczącą historii rzeźbiarstwa.
Ewa Michałowska – Walkiewicz