W tym samym czasie krasiczyńskie zabudowania składały się z budynku bramnego, dworu i zabudowań gospodarczych, zaś całość tej posiadłości otaczały wał i fosa.
Nazwisko Krasicki zostało przyjęte przez potomków Jakuba Śliwińskiego, od pobliskiej wsi Krasice, która także stanowiła ich posiadłość. W dalszym etapie rozwoju, zamek i pobliską wieś nazwano od nazwiska właściciela – Krasiczyn, a miało to miejsce w 1602 roku. Natomiast miano Śliwnicy, zaczęła nosić sąsiednia wioska.
Stanisław Krasicki, przystąpił do rozbudowy warownej siedziby około piętnaście lat od jej zakupu. Powstał wówczas obronny zespół pałacowo – parkowy, usytuowany na planie prostokąta otoczonego murem obronnym z czterema narożnymi basztami. Wzdłuż muru, po wschodniej stronie pobudowano nowe skrzydło mieszkalne. Od północy i zachodu pałac otaczały rozlewiska podnosząc możliwości obrony mieszkańców zamku, jak też i walory klimatyczno – uzdrowiskowe. Hrabia Krasicki, był także założycielem pobliskiego miasteczka, które powstawało w roku 1615, a uchodziło ono za miejsce, w którym leczyć można było męskie kłopoty z potencją. Kolejnym właścicielem tej rezydencji, był niejaki Marcin Krasicki, senator i starosta przemyski. Rozbudował on skrzydła północne i wschodnie zamku, a od strony dziedzińca pobudował tak zwane krużganki oraz nadbudował baszty dając im specyficzne nazwy: Boska, Papieska, Królewska i Szlachecka. Zamek zyskał bogaty wystrój, a dawny zamek obronny został przekształcony w rezydencję mieszkalno – obronną.
W 1726 roku, podczas najazdu wojsk kozackich i rosyjskich Krasiczyn został zniszczony. W latach 30 dziewiętnastego stulecia, Krasiczyn został zakupiony przez Leona Sapiehę, w którego rękach przetrwał on aż do czasów II wojny światowej. Urodził się tu m.in. kardynał Adam Sapieha.
Park w Krasiczynie
Ród ten, wprowadził zwyczaj sadzenia drzew w pałacowym parku po narodzinach każdego dziecka: syna – dębu, córki – lipy. Zatem miejsce to nosi nazwę cudu lipowo – dębowego.
