Pałac Przebendowskich, zwany także Pałacem Zawiszów, to późnobarokowy budynek usytuowany w Warszawie. Pałac ten był niegdyś właśnością podskarbiego koronnego Jana Jerzego Przebendowskiego.
Wiek osiemnasty
Jego projektantem był Jan Zygmunt Deybel. Po śmierci Przebendowskiego, która nastąpiła w roku 1729 pałac odziedziczyła jego córka Dorota Henrietta, a następnie jej syn Piotr. Po nim cały majątek odziedziczył Ignacy Przebendowski, który wynajął pałac dyplomacie i posłowi hiszpańskiemu przy dworze Augusta III, niejakiemu Pedro Pablo de Bolea, który urządzał w nim huczne przyjęcia. Ignacy Przebendowski sprzedał pałac w roku 1766 Annie z Łubieńskich Łętowskiej i Konstancji z Łubieńskich Kossowskiej, a w 1768 całość praw nabył do niego mąż Konstancji podskarbi koronny Roch. W latach 1863–1912 nieruchomość ta, należała do Jana Zawiszy. W latach 1863—1864 pałac został odrestaurowany pod kierunkiem Wojciecha Bobińskiego. Nowy właściciel zgromadził w nim bogate zbiory archeologiczne. Po śmierci Zawiszy, pałac stał się własnością jego żony Elżbiety oraz córki Marii.
XIX stulecie
W I połowie XIX wieku, wspomniany pałac podupadł i zaczął pełnić funkcje kamienicy czynszowej. Mieścił się tu m.in. gabinet figur woskowych, zajazd, kawiarnia i drukarnia „Gazety Teatralnej”.
Lata dwudziestego stulecia
W 1912 roku, pałac nabył książę Janusz Radziwiłł ordynat ołycki. Budynek został zniszczony w roku 1944 w czasie powstania. Odbudowano go po wojnie, a od 1990 roku budynek ten stał się siedzibą nowo utworzonego Muzeum Historii Polskich Ruchów Niepodległościowych i Społecznych, które od roku 1991 funkcjonuje pod nazwą Muzeum Niepodległości.
Ewa Michałowska – Walkiewicz
