Wiemy, że flaga narodowa naszego kraju, oficjalne barwy przybrała tuż po odzyskaniu niepodległości w 1918 roku. Niewielu Polaków jednak zdaje sobie sprawę, iż po raz pierwszy, temat biało-czerwonych barw narodowych został podjęty w lutym 1831 roku przez sejm powstańczy.
Dla naszej biało – czerwonej
Tak długo warto jest żyć
Bo barwy te umilone
Mogiły nasze winny kryć…
Historyczny zapis
Powyższe postanowienie, miało miejsce na wniosek posła na Sejm Królestwa Polskiego, działacza narodowego i wiceprezesa Towarzystwa Patriotycznego Walentego Zwierkowskiego. Kolory nawiązywały do barw herbów Królestwa Polskiego i Wielkiego Księstwa Litewskiego. Miały być one również swoistym kompromisem pomiędzy królewską bielą Augusta II Mocnego, kolorem biało-czerwono-szafirowym Konfederacji Barskiej oraz biało-karmazynowo-granatowym nawiązującym do tradycji legionowej i okresu uchwały Konstytucji 3 Maja w 1791 roku.
Już pod auspicjami biało – czerwonej
Od tej pory walczono pod biało-czerwonym sztandarem podczas kolejnych wojen i zrywów narodowych. Nie od razu oczywiście stały się one jednoznacznymi barwami. W powstaniu krakowskim i styczniowym, pojawiały się flagi posiadające barwy biało-karmazynowe, lecz zawsze flagi biało-czerwone, traktowano jako symbol patriotyczny i narodowy.
Usankcjonowanie prawne
Flaga biało-czerwona pojawiła się po raz pierwszy w lutym 1831 roku. Wtedy to także po raz pierwszy barwy te zostały prawnie usankcjonowane, by w czasie całego okresu zaborów były symbolem polskości, walki o naszą wolność i niepodległość. Dzięki tym barwom duch narodowy, który nie zginął i pozwolił wytrwać to najgorsze, nacechowany był naszą zabronioną przez zaborców polskością. Każdy wie, że odzyskanie długo oczekiwanej niepodległości witane było właśnie taką flagą.
Ewa Michałowska – Walkiewicz