W roku 1905, Aleksander wyjechał wraz z rodzicami do Kijowa, gdzie ukończył rosyjską 4-klasową szkołę powszechną. W roku 1914 przeniósł się do Rostowa, gdzie bardzo trudne warunki bytowe sprawiły, że zmarł jego ojciec, a on sam musiał zarabiać na rodzinę, pracując jako goniec w banku. Od najmłodszych lat, matka wpajała mu wartości patriotyczne, co zaowocowało jego przynależnością do harcerstwa. Od stycznia 1918 roku, Kamiński był członkiem Męskiej Drużyny Skautowej im. Tadeusza Kościuszki w Humaniu. Był tam potem kolejno zastępowym, a następnie drużynowym. Od maja 1920 roku, jednocześnie kierował całym Gniazdem Humańskim, obejmującym mniejsze drużyny harcerek i harcerzy.
Uczeń polskiej szkoły średniej
Po powrocie do kraju, w roku 1921, kontynuował on naukę w Gimnazjum Kazimierza Kulwiecia w Warszawie. Następnie studiował on historię na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Warszawskiego. W czasie studiów nadal pracował zarobkowo, a od 1922 roku był pomocnikiem wychowawcy, wychowawcą, a następnie kierownikiem bursy w Pruszkowie.
Dwudziestolecie międzywojenne
Rozkazem Naczelnictwa z dnia 3 października 1922 roku, Aleksander Kamiński mianowany został przodownikiem harcerstwa, uzyskując tytuł podharcmistrza. Był on także twórcą metodyki zuchowej. Pisał on jednocześnie wiele powieści, stanowiących podręczniki metodyczne dla instruktorów zuchowych w Organizacji Harcerzy ZHP.
II wojna światowa
Po wybuchu wojny, Aleksander Kamieński wszedł w skład Komendy Pogotowia Harcerzy, a po kapitulacji stolicy kierował prowizorycznym domem dziecka dla dzieci osieroconych podczas oblężenia Warszawy. Chcąc pokazywać wszędzie swoje wartości patriotyczne, działał w Głównej Kwaterze Harcerskiej Pasieka, która była organizacją konspiracyjną. Wydawał on Harcerski Biuletyn Informacyjny. Na łamach „Przeglądu Propagandowego” pod pseudonimem „Hubert”, sukcesywnie zamieszczał artykuły dotyczące propagandy wojskowej i narodowej. Prężnie działał on także w Komendzie Okręgu Warszawa AK, będąc jednocześnie szefem Komendy Okręgu Warszawa AK. Pod pseudonimem „Dąbrowski”, był on komendantem Organizacji Małego Sabotażu Wawer. W powstaniu warszawskim, zostawał on nadal redaktorem naczelnym „Biuletynu Informacyjnego”, którego ostatni numer, wyszedł dnia 4 października 1944 roku.
Okres powojenny
Od maja 1945 roku, był asystentem przy katedrach pedagogiki społecznej i pedagogiki ogólnej Uniwersytetu Łódzkiego. W roku 1947, uzyskał stopień doktora filozofii po obronie rozprawy naukowej zatytułowanej „Metoda harcerska w wychowaniu i nauczaniu szkolnym”.
Dziś w rocznicę jego urodzin, w większości miast Polski, odbywają się wiece harcerskie, na których przypominana jest sylwetka tego wielkiego patrioty i harcerza. Pod pomnikami bohaterów narodowych, składane są symboliczne wieńce i wiązanki.
