Nasi Najważniejsi ze świętokrzyskiej ziemi
Redakcja Polish News, wybrała się w miniony weekend do Suchedniowa. Tuż przy tamtejszym Domu Kultury, istnieje Aleja Sław, na której upamiętnieni są w formie popiersi, najważniejsi mieszkańcy tego świętokrzyskiego miasteczka. Przechadzając się wzdłuż wspomnianej alei, naszą uwagę skupiło kilka nazwisk, które na trwałe związały się z powstańczą historią.
Ignacy Dawidowicz
Ignacy Dawidowicz przyszedł na świat w roku 1816. Źródła historyczne dokładnie nie podają w jakim mieście urodził się ten człowiek. Był on synem Józefa i Zofii, wywodzącej się z rodziny Brzeskich. Tuż przed wybuchem powstania styczniowego, Ignacy pracował jako majster i dozorca w suchedniowskiej fabryce, opartej na przemyśle hutniczym.
W duchu patriotycznym
Wychowanie patriotyczne Ignacego, szybko zaowocowało. Jako robotnik, zapisał się on do robotniczych grup konspiracyjnych, które zajmowały się szeregiem przygotowań do będącego w planach powstania styczniowego.
Wraz z najbliższą rodziną
Ignacy Dawidowicz do powstania, które wybuchło w dniu 22 stycznia 1863 roku, sformował wraz ze swoimi braćmi Józefem i Janem oraz dalszym kuzynem Aleksandrem, zbrojny oddział składający się z robotników suchedniowskich i chłopów pochodzących z okolicznych wsi. Ukradł pieniądze z fabryki, w której pracował i wyruszył do walki o Bodzentyn. Pieniądze te przeznaczył na potrzeby oddziału.
Udana bitwa o Bodzentyn
Po udanym ataku na tę miejscowość, szybko wraz ze swoim oddziałem Ignacy Dawidowicz ruszył do Wąchocka, gdzie przybywał drugi dyktator powstania Marian Langiewicz. W Wąchocku, Dawidowicz otrzymał od dyktatora stopień majora i dowództwo nad drugim batalionem.
W Okręgu Langiewicza
W kompanii świętokrzyskiej Langiewicza, Dawidowicz pozostawał do jego dyspozycji aż do bitwy pod Malogoszczem. Tam szeregiem wybuchów armatnich, Ignacy Dawidowicz został odcięty od głównych sił powstańczych. Stamtąd szybko wycofał się uciekając w iłżeckie lasy. Następnie walczył pod Iłżą i Pakosławiem, będąc pod komendą Faustyna Grylińskiego oraz Dionizego Czachowskiego. Prowadził on też działania powstańcze, w okolicach Lublina.
Przymusowa emigracja
Po upadku powstania styczniowego, Ignacy Dawidowicz zmuszony był opuścić teren Polski, zatem wyemigrował on do Francji, a następnie do Szwajcarii. W roku 1870, powrócił do Polski i zamieszkał w zaborze austriackim. Pracował w przemyśle naftowym u Ignacego Łukaszewicza w Bóbrce. Zmarł na cholerę w Zboiskach, dnia 25 lipca 1873 roku.
Spacerując po Alei Sław, odkrywamy na nowo historię i cieszymy się, że dziś żyjemy w wolnej Ojczyźnie.
Ewa Michałowska- Walkiewicz
