Droga każdemu sercu nazwa Orląt Lwowskich dotyczy uczniów, oraz młodocianych robotników polskiego wówczas miasta Lwowa, którzy postanowili wyzwolić je spod okupacji ukraińskiej.
Trochę historii
W zaciekłych walkach, brało udział 1421 młodych polskich obrońców, z których najmłodszy miał zaledwie 9 lat. Był nim Antoś Petrykiewicz, sławny obrońca Lwowa, który został najmłodszym w historii Polski kawalerem Orderu Virtuti Militari. Lwów, był w początkach XX stulecia, miastem polskim. Gdy wojska ukraińskie, stanowiły militarne zagrożenie dla niego, lwowianie umieli stawić im w dniu 1 listopada 1918 roku, zbrojny opór. Miasto to, zostało w dużej części opanowane przez Ukraińców już w dwa tygodnie od inwazji, zacięta obrona miasta, trwała aż do 1919 roku, kiedy to regularne wojska polskie przerwały oblężenie.
Cmentarz Orląt Lwowskich
To miasto było zawsze nasze
Pod koniec pierwszej wojny światowej, wojskowe władze austriackie, rezydujące we Lwowie wspierały dążenia kół ukraińskich do przejęcia całkowitej władzy w mieście. Wiadomości o tym wydarzeniu, docierały do patriotycznych środowisk polskich miasta. Dominujące wpływy, miała w tamtych latach Narodowa Demokracja Polska.
W październiku 1918 roku, na wezwanie Rady Regencyjnej, pułkownik Władysław Sikorski zaczął organizować we Lwowie regularne Wojsko Polskie. W dniu 1 listopada 1918 roku, tuż nad ranem, żołnierze podlegający Ukraińskiemu Komitetowi Wojskowemu, zbrojnie wkroczyli do miasta i opanowali większość gmachów publicznych. W odpowiedzi powstały w zachodniej części miasta, dwa polskie punkty oporu z nieliczną i przede wszystkim słabo uzbrojoną załogą.
Jednym z dowódców Obrony Lwowa, był ppłk Karol Baczyński. W pierwszych dniach zbrojnych walk ulicznych, z jego rozkazu polska młodzież sprawnie zdobywała broń na przeciwniku. Zaczęto też organizować pododdziały wojskowe, a obok piechoty powołano do życia artylerię, kawalerię, oddział techniczny, a także niewielki oddział lotniczy. Po początkowych sukcesach polskich, cała zachodnia część miasta, znalazła się w rękach polskich. Uzbrojone bandy ukraińskie, grabiły polskie składy z bronią, magazyny kolejowe, sklepy i całą ludność cywilną. Oddziały polskie, skutecznie odpierały liczne ataki wojsk ukraińskich, podejmując jednocześnie nieudane próby przejęcia miasta. W dniu 20 listopada, przybyła z Przemyśla oczekiwana odsiecz pod dowództwem ppłk Michała Karaszewicza-Tokarzewskiego. Następnego dnia oddziały polskie przystąpiły do zorganizowanego ataku. Po całodobowych walkach, w dniu 22 listopada 1918 roku, Ukraińcy w obawie przed okrążeniem opuścili miasto.
ppłk Karol Baczyński obrońca Lwowa z 1918 r.
z dostojnikami miasta we Lwowie, z gen. Borutą-Spiechowiczem
i z-cą prezydenta Lwowa J. Klinkiem.
http://www.bognalewtakb.dt.pl/kamil_pl.php
A jednak …
Niebawem zostało ono ponownie zaatakowane, przez dobrze uzbrojone oddziały ukraińskie. Większość ziem polskich znajdowała się jeszcze pod okupacją i zaborami. W ciągu trzech tygodni obrony Lwowa, zaczęły kształtować się podstawy państwowości polskiej, administracji i armii. Możliwa się wówczas stała, militarna pomoc samotnie walczącym lwowianom, która zakończyła się polskim zwycięstwem.
Naczelnik Państwa Józef Piłsudski
Dekoracja herbu Lwowa Krzyżem Srebrnym Virtuti Militari, 22 listopada 1920.
http://www.zwoje-scrolls.com/zwoje43/text02p.htm
EWA MICHAŁOWSKA Walkiewicz