Muzeum Historyczne Miasta Gdańsk, zaprosiło redakcje Polish News, na zwiedzanie legendy polskiego września 1939 roku, jaką jest Westerplatte.
Oblężenie Westerplatte
Ten właśnie półwysep, sławił się heroiczną wręcz walką z niemieckim najeźdźcą, w czasie wojny obronnej we wrześniu 1939 roku. Znajdująca się tam Składnica Tranzytowa, broniona przez garnizon Wojska Polskiego, w dniach 1–7 września, a była to pierwsza znamienna bitwa II wojny światowej.
Westerplatte
Historia półwyspu Westerplatte
W roku 1920, na niewielkim półwyspie Zatoki Gdańskiej, powstała polska składnica wojskowa. W marcu 1924 roku, Liga Narodów, wyraziła zgodę, aby przekazać półwysep Westerplatte granicom polskim. Decyzja została zrealizowana w październiku 1925 roku. W grudniu tego samego roku, Rada Ligi Narodów pozwoliła, na utrzymanie na Westerplatte tylko 88 żołnierzy. Potajemnie w późniejszym czasie, Polacy powiększyli ten stan do 176 żołnierzy, w tym 6 oficerów. Od 1926 roku, ze względu na antypolskie zamieszki, na Westerplatte stacjonował niewielki garnizon wojskowy.
Wizyta kurtuazyjna
W dniu 18 sierpnia 1939 roku, po krótkich postojach w okolicach Świnoujścia, Schleswig- Holsetin niemiecki pancernik, wpłynął do Zatoki Gdańskiej i zacumował 150 metrów od Westerplatte. Polacy wiedzieli, iż jego wizyta była jedynie wizytą kurtuazyjną. W momencie wybuchu wojny, z niego właśnie posypał się grad pocisków na polską stronę przybrzeżną. Gdy tuż przed wybuchem wojny, komandor niemiecki Gustaw Kleikamp przesunął pancernik przybliżając go do miasta Gdańska, major Henryk Sucharski, postawił swój garnizon w stan najwyższej gotowości.
Radiostacja na Westerplatte
W pierwszą noc września
W nocy z 31 sierpnia na 1 września 1939 roku, polscy żołnierze broniący Westerplatte czuwali na swoich stanowiskach. Tymczasem, w odległości 400 metrów od polskiej placówki, przy twierdzy Wisłoujście zeszła na ląd z pokładu niemieckiego pancernika, kompania szturmowa tak zwana Kriegsmarine. Dodatkowo, potężne działa pancernika były wymierzone w Westerplatte. Dowódca Kleikamp o godzinie 4:45, rozpoczął atak. Gdy ogromne, ważące 330 kg, niemieckie pociski eksplodowały, w powietrze wyleciała brama kolejowa oraz fragmenty muru na Westerplatte. Podczas pierwszego ataku, Niemcy skoncentrowali swoje natarcie na placówkę “Prom”, jednak Polacy, szybko odparli ten atak. Podczas drugiego ataku, niemiecką kompanię szturmową wsparł pluton z formacji SS Heimwehr Danzig. Pancernik “Schleswig-Holstein” znowu otworzył ogień, jeden z odłamków ciężko zranił porucznika Pająka, który zdał dowództwo chorążemu Gryczmanowi, który bronił obmurowania placówki. W tym samym czasie, polska załoga pod dowództwem Henryka Sucharskiego, odpierała ataki esesmanów prowadząc ognień z niewielkich dział i karabinów maszynowych. Po porażkach niemieckich, zaskoczeni twardym oporem Polaków najeźdźcy, podjęli decyzję o prowadzeniu tak zwanego ognia ciągłego, którego celem było ostrzeliwanie sukcesywne placówki. Polacy szybko zorientowali się, że zaczyna im brakować amunicji.
Karabin majora Sucharskiego
Polscy żołnierze na Westerplatte, bronili się jak tylko potrafili. Ich opór, miał trwać jedynie kilka godzin, lecz musiał się on utrzymać aż siedem dni. Widząc brak amunicji, major Henryk Sucharski, w dniu 7 września 1939 roku, poddał się niemieckiemu okupantowi z resztą swojej załogi. Mimo wszystko, oddanie się sprawie obrony polskich granic i posiadanie niezłomnego ducha walki, jaką przejawiali obrońcy Westerplatte, zasługuje na pamięć i najwyższy hołd.
Mundur majora Sucharskiego
Redakcja Polish News, dziękuje Muzeum Historycznemu Miasta Gdańska za zaproszenie na Westerplatte i za możliwość wykonania zdjęć.
Piec na Westerplatte
Talerze używane na Westerplatte
Autorka przed wejściem do budynku
Tekst i zdjęcia Ewa Michałowska -Walkiewicz
