Legenda o świętej Barbarze
Jak podają stare legendy opracowane przez Jędrzeja Monciaka w 1934 roku, Barbara była polską świętą, która zginęła w 305 roku w tajemniczych okolicznościach. Mieszkała ona wraz z ojcem poganinem w bogatym domu, gdzie czczono jedynie posążki bożków i pogańskich świątków.
Gdy Barbara poznała prawdę o Bogu i Jego Synu Jezusie, ze swojego pokoju wyrzuciła ona wszystkie figurki, na których miejscu postawiła krzyż. Gdy zobaczył to jej ojciec, postanowił ośmieszyć publicznie Barbarę i nakazał służbie, aby nagą przeprowadzili ją przez tłocznie ulice miasta. Gdy Barbara wyszła nago na miasto, anioł z nieba zrzucił na nią złotą suknię i uwolnił ją z powrozów. Uciekając, Barbara natrafiła na skałę, która aby ją ratować rozstąpiła się na dwie połowy, gdzie schroniła się dziewczyna. Ojciec jej nigdy nie odnalazł, a sama chowając się w górskiej opoce stała się patronką górników i nafciarzy, wydobywających naturalną kopalinę.
Patronka młodych panien
W czasach, gdy na dobre wiara chrześcijańska zagościła na ziemiach polskich, Barbarę zaczęto czcić jako patronkę nie tylko górników, ale też młodych panien szukających męża. W dniu jej imienin przypadających na dzień 4 grudnia, wszystkie okoliczne panny wychodziły przed swój dom, aby głośno wołać imię świętej. Z której strony danej panience odpowiedziało echo, z tej strony młoda dama mogła spodziewać się narzeczonego i późniejszego towarzysza losu.
W dniu imienin świętej Barbary dziewczyny piły duże ilości soku cytrynowego, który jak wierzono w dawnej Polsce miał właściwości nasenne. Podczas takowego snu mężczyzna, który przyśnił się tej nocy, miał postać przyszłego męża.
Foto: http://swbarbara.webnode.com/nasza-patronka/
W dawnej Polsce
W osiemnastym wieku, młode panienki wyciągały sobie z przygotowanych wcześniej kartek jedną z nich, na której widniała napisana jedna z liter alfabetu. Zawsze sprawdzała się takowa wróżba, gdyż mąż każdej wróżącej sobie dziewczyny miał imię rozpoczynające się właśnie na wyciągniętą literę.
W dziewiętnastowiecznej Polsce wierzono także, że imię jakie nadawano dziecku na chrzcie, dodawało mu cech i walorów, świętego, o takim samym imieniu. Dziewczyny noszące imię Barbara, zawsze należały do przebojowych, pięknych i dających sobie w życiu radę.
W noc świętej
W noc świętej Barbary, młode panny spalały palmy wielkanocne, tak aby mogły one delektować się ich dymem. Upojone tym niezwykłym aromatem, szły spać a podczas nocnych marzeń pierwsze imię męskie jakie one usłyszały, należało do przyszłego męża.
Znane Barbary
Nie na darmo Sienkiewicz, jako jedną z głównych bohaterek trylogii i zarazem żonę Michała Wołodyjowskiego nazwał imieniem Barbara. Była to osoba o silnym charakterze, nie pozbawiona uroku i intelektu, a także oddana Polsce patriotka.
Barbara Ożarowska Dymek, była łączniczką w Batalionie Rudego, podczas trwającego w stolicy Polski powstania warszawskiego, mającego miejsce w 1944 roku. To ona nie bacząc na zagrożenie ratowała życie rannym powstańcom, a dla ciężko rannych z własnej sukienki robiła bandaże i opaski uciskowe.
Barbara Kuśmierz, walcząca w Pomocniczej Służbie Kobiet w Poznańskiem, ostatkiem sił na własnych barkach przenosiła rannych z lasu do szpitala polowego. Jak podają stare zapiski historyczne, mogła ona uciekać z bombardowanej okolicy, ale wolała ona zginąć z rannymi dzieląc ich los.
W zbliżające się święto barbórkowe, warto przybliżyć sobie historię tej osoby, która była prekursorką wiary chrześcijańskiej wśród młodych Polaków.
Dla wszystkich Barbar, Baś, Basieniek, Barburek… i Barbarelek oraz Basiek
w tym wyjątkowym Dniu
Redakcja POLISH NEWS przesyła serdeczne życzenia,
dużo zdrowia i dużo uśmiechu na Waszych twarzach,
a życie wtedy nie sprawi żadnych trudności.
Ewa Michałowska- Walkiewicz