Henryk Sucharski w poezji
Major Henryk Sucharski, urodził się dnia 12 listopada 1898 roku w Gręboszowie. Zmarł on natomiast w dniu 30 sierpnia 1946 roku, w Neapolu we Włoszech. Był on komendantem Wojskowej Składnicy Tranzytowej na Westerplatte, podczas działań pierwszych dni kampanii wrześniowej.
Rodzina
Henryk Sucharski, urodził się jako czwarte dziecko Stanisława Sucharskiego wiejskiego szewca i Agnieszki z domu Bojko. W latach 1909-1917, Henryk uczył się w Cesarsko- Królewskim Gimnazjum w Tarnowie. Zawsze marzył o służbie wojskowej, zatem rozpoczął ją w Armii Austro- Węgierskiej w dniu 13 lutego 1917 roku. Sucharski służył w batalionie zapasowym, 32 Pułku Strzelców Bocheńskich. Dnia 17 listopada 1917 roku, zdał maturę wojenną, która torowała mu drogę do awansu. W następnym roku, Sucharski ukończył Rezerwową Szkołę Oficerską w Opatowie, jako kadet-aspirant. Tym samym, został on wcielony do 9 kompanii 32 Pułku Strzelców Włoskich.
…w tych dniach o Panie, a to było latem
broniło Polski nasze Westerplatte
mało karabinów i mało moździerzy
oddajemy serca zanosim pacierze….
Powrót do Polski
Po powrocie do niepodległej Polski w dniu 7 lutego 1919 roku, Henryk Sucharski został powołany do służby w Wojsku Polskim w 16 Pułku Piechoty Tarnowskiej. Już w marcu, został on przeniesiony na czeski front do miasta Cieszyn. Tam też dosłużył się stopnia kaprala.
…tyś panie majorze bronił nam stanicy
do krwi ostatniej z żył przelanej dumnie
przeciw tym, co przyszli z zachodniej granicy
mówiąc to jest nasze, nie damy wam NIE NIE….
Wojna polsko – bolszewicka
Podczas prowadzonej wojny z nawałą bolszewicką, pod koniec października 1919 roku, Sucharski został przeniesiony na front litewsko-białoruski, gdzie został mianowany podchorążym. W kilka miesięcy później, został już podporucznikiem, a tym samym dowódcą kompanii w batalionie szturmowym 6 Dywizji Piechoty. W dniu 30 sierpnia 1920 roku, za zasługi i oddanie ojczyźnie, Sucharski został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari. Za męstwo na polu chwały na froncie bolszewickim, otrzymał on także Krzyż Walecznych.
Na placówce Westerplatte
W dniu 3 grudnia 1938 roku, z rozkazu szefa Biura Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych, Henryk Sucharski został przeniesiony na stanowisko komendanta Wojskowej Składnicy Tranzytowej na Westerplatte. Dowództwo swoje sprawował do dnia 2 września 1939 roku. W wyniku załamania nerwowego, Henryk Sucharski po raz kolejny widząc ukochaną ojczyznę w niebezpieczeństwie, oddał dowodzenie kapitanowi Franciszkowi Dąbrowskiemu. Dąbrowski bronił placówki do dnia 7 września 1939 roku. Tego też dnia, o godzinie 10:15 major Henryk Sucharski zarządził wywieszenie białej flagi i osobiście udał się do Niemców, aby omówić warunki kapitulacji. W uznaniu bohaterstwa i niezłomnego ducha walki załogi rezydującej na Westerplatte, dowództwo niemieckie pozwoliło majorowi Henrykowi Sucharskiemu odejść do niewoli z szablą przy boku. Broń odebrano mu po dotarciu do Hotelu Centralnego w Gdańsku. Następnie był on przetrzymywany kolejno w obozach Stablack, Reisenburg, w oflagu Hohenstein i Arnswade.
Po wyzwoleniu
W marcu 1945 roku, podczas ewakuacji obozów jenieckich, Henryk Sucharski uległ wypadkowi i trafił do szpitala obok miasta Schwerin. Po kilku miesięcznym pobycie w szpitalu, przedostał się on do dowództwa II Korpusu Polskiego we Włoszech. Jednak stan zdrowia, zmusił go do ponownego pobytu w szpitalu brytyjskim w Neapolu, do którego trafił dnia 19 sierpnia 1946 roku. Tam po późno zdiagnozowanym zapaleniu otrzewnej, zmarł dnia 30 sierpnia.
Ewa Michałowska – Walkiewicz
[email protected]
