WIDOK Z MOJEGO OKNA
Taki widok jak ten
nie jest na chwilę
wieczność teraz
uczy się żyć na Ziemi
Nie wiem ile wiosen
spóźni się o jedną miłość
ile dnia
będzie mieć
w sobie mój dzień
Opieram się o parapet
nieba powszedniego
i patrzę na horyzont:
Księżyc po swojemu
księżycuje
noc koncertuje gwiazdami
smyczek wichru rozpala
nagie struny wierzb
i tylko mały świerszcz wie
że w kasynie życia
ważniejsza gra
niż wygrana
POWRÓT DO DOMU
Mamo
wejście na lód
to zaledwie recenzja
Przedpremiera przede mną
Gdyby o tym wiedzieć
i nie wiedzieć nic:
Czerń zagłaskana
do popielu
Miraże kostnieją
w skrzydła
Wysokość to nie koniecznie
wielkość
Nie podniesiesz meteoru
siłą ciała
lecz ciężarem nieba
Wydobędziesz perłę z krwi
kamień ze łzy
Ciszy wzrok przywrócisz
Udowodnisz siebie
mitem czy rzeźbą?
Dominik Górny – polski artysta: poeta i kompozytor oraz dziennikarz. Pomysłodawca i inicjator Światowego Projektu „Poezja dla Kultury Godności”. Autor 10 tomów poezji, w tym Poematu o moim Chopinie zaliczonego do najważniejszych wydarzeń Roku Chopinowskiego na świecie. Należy do grona 11 polskich poetów wybranych do europejskiego projektu „Esperanckie Piosenki” (koncertowa premiera w roku 100. rocznicy śmierci twórcy języka esperanto pod patronatem honorowym Polskiego Komitetu ds. UNESCO).
Jego poezję opublikowano w 16 językach, w ponad 80 międzynarodowych wydawnictwach. Dominik Górny to autor polskich słów do kanonu pt.: „Anthem of unity” – „Hymn jedności”, dedykowanego służbom medycznym całego świata w dobie pandemii oraz twórca ponad setki utworów np. „Rzeka Nieba – List do Ojczyzny” z okazji 100-lecia Odzyskania przez Polskę Niepodległości.
Odznaczony m.in.: Brązowym Krzyżem Zasługi, Odznaką Honorową „Zasłużony dla Kultury Polskiej” MKiDN, Krzyżem Kawalerskim z Gwiazdą Królewskiego Orderu Św. Stanisława BM.
