Polacy uwielbiali zawsze szable
W każdym szlacheckim domu
Szabla polska, to rzecz jasna termin odnoszący się do różnych rodzajów szabel, używanych przez polskich żołnierzy na przestrzeni dziejów. Od XVI stulecia, broń ta zyskała sobie ogromną popularność, co z czasem nadało jej pewnego rodzaju kultu jako jedynej broni polskiego żołnierza i szlachcica. Powyższe przekonanie spowodowało, że do XIX wieku szabla polska uważana była za symbol polskiej tradycji, polskiej wojowniczości, co składa się na pojęcie sarmatyzmu czyli starożytnego pochodzenia polskiej szlachty. Co nie do końca jest prawdziwe.
Najstarszy typ
Najstarszy typ szabli polskiej to tak zwana potocznie „węgierka”, czyli węgiersko-polska szabla doskonale pamiętająca czasy Stefana Batorego. Następnie popularność zyskała sobie szabla ormiańska, husarska oraz karabela. Drugi etap gdzie Polak mówił tylko o wojaczce i o szabli, to czas kiedy ten rodzaj broni białej przypadł na czas „wieku wojen”. W tym też czasie Rzeczpospolita broniła swoich granic przed Turkami, Szwedami i Kozakami, a szabla była bardzo często używana nawet przez obywateli cywilnych.
Wpływ kultury orientalnej
Właśnie podczas wojen toczonych z Imperium Osmańskim, w Polsce zaznaczył się wpływ kultury orientalnej. Na dworach szlacheckich pojawiły się wschodnie kobierce, wschodnie uzbrojenie ochronne, które stanowiły łuki z sajdakami służącymi do przenoszenia strzał, a szable kazano sobie kuć w stylu perskim z jeszcze większym zaokrągleniem.
Czas międzywojnia
Kolejnym czasem kiedy to Polacy zaczęli szczególnie hołubić szabli, był czas dwudziestolecia międzywojennego. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 roku, polska kawaleria używała szabli różnych wzorów, działo się to tak dlatego, iż była to rzecz jasna broń zdobyczna po byłych zaborcach. Kilka polskich wytwórni, jednak w krótkim czasie podjęło się produkcji tak zwanych rodzimych szabel, a była to Fabryka Borowskiego oraz Fabryka „Perkun”. Były to oczywiście doskonałe produkcje lecz nie na dużą skalę. W 1934 roku warszawski Polski Instytut Techniczny Uzbrojenia, opracował nowy wzór szabli bojowej oczywiście dla polskiej kawalerii, którego produkcję powierzono kieleckiej Hucie Ludwików. Była to szabla wzór 34 (S. wz.34). Od roku 1936 do wybuchu II wojny światowej, wyprodukowano tej szabli ponad 40 tysięcy egzemplarzy. Miały one zamkniętą rękojeść; długość głowni od ostrza pióra do nasady wynosiła 82 cm. I nosiła ona miano typowej „szabli polskiej”.
Redakcja Polish News aby podziwiać szable polskie na dawnych dworach szlacheckich, udała się do Oblęgorka oraz do Orońska Mazowieckiego.
Ewa Michałowska – Walkiewicz
