W Azerbejdżanie zaś wspomniane święto wiosny było zapoczątkowane przez starożytnych tureckojęzycznych Scytów. Jednak narody, które obchodziły to święto albo odeszły z mapy historii albo zapomniały tę tradycję. Ale Naród Azerbejdżański zawsze jej strzegł i ją zachował. Ciekawe, że kapłani każdej nowej przychodzącej do Azerbejdżanu religii próbowali albo zabronić albo zasymilować to święto. Jednak zachowało ono swoją pierwotność i czystość. Mimo że, w okresie radzieckim święto było całkowicie zabronione, Naród Azerbejdżański obchodził je za zamkniętymi drzwiami i tym samym zdołał uchronić i zachować tę tradycję. Po odzyskaniu niepodległości przez Republikę Azerbejdżanu, święto uzyskało status państwowy.
Nazwa tego święta Nowego Roku brzmi „Novruz Bayrami”. „Novruz” jest perskim słowem, oznacza nowy dzień. A słowo „bayram” jest tureckie, pochodzi od tureckich słów „bay” i „aram”. „Bay” oznacza imię najstarszego boga ludów tureckich, a „aram” w pradawnym języku tureckim oznacza „znak”. Nazwa święta oznacza zatem „znak pra-boga”. Znaki te przejawiają się w przemianie przyrody.
W Azerbejdżanie nowy rok świętuje się dwa razy. Raz – według kalendarza – pierwszego stycznia, a drugi raz – podczas odrodzenia przyrody. Właściwą istotą święta jest właśnie przebudzenie przyrody. Według azerbejdżańskich tradycji narodowych na święto składa się 8 świątecznych dni. Obchodzi się je we wtorki, ponieważ w starożytnym Azerbejdżanie „niedziela” przypadała na dzień trzeci czyli na obecną środę.
Cztery ze wspomnianych ośmiu świąt obchodzi się przed 22 marca, a trzy – po 22 marca. Cztery pierwsze dni obchodzone przed 22 marca, są związane z odrodzeniem przyrody, a późniejsze trzy – z odrodzeniem człowieka. Według starożytnych Azerbejdżan każdy ze świątecznych dni był dedykowany jednemu z bóstw.
Pierwsze święto, które obchodzono około 20 lutego, było poświęcone Bogu Nieba. W tym dniu niebo się rozjaśnia, wschodzi słońce, itd. Drugi wtorek jest świętem Boga Wody. Wówczas lody się topią, wody zaczynają spływać. Trzeci wtorek poświęcony jest Bogu Ziemi, oznacza czas, w którym ziemia staje się ciepła i żyzna. Czwarty świąteczny dzień jest świętem najstarszego boga przodków Azerbejdżan – Boga Ognia. Zaś za główny świąteczny dzień uważa się 22 marca. Jest to czas pożegnania starego roku oraz zrównanie dnia z nocą. W tym dniu czczono Boga Słońca.
Pozostałe trzy święta obchodzone po 22 marca są poświęcone odrodzeniu człowieka. Pierwszy z nich, czyli według kolejności szósty, jest dniem złożenia czci przodkom. W ten dzień każdy wspominał swych przodków, odwiedzał ich groby. Siódmy świąteczny dzień jest związany z przewidywaniem przyszłości.
W tym dniu wróżono na różne sposoby, aby dowiedzieć się czy kolejny rok będzie pomyślnym czy nie. Ósmy dzień świąteczny jest związany z dobroczynnością. W ten dzień ludzie, którzy mają taką możliwość, pomagają biednym.
W Azerbejdżanie według kalendarza astronomicznego stary rok kończy się a Nowy Rok zaczyna się 20 marca o 14: 29 czasu bakijskiego, według czasu warszawskiego o godzinie 11:29.
Szczęśliwego Nowego Roku!
