Na szczęście i na zdrowie
Pierwsze wzmianki o słodkim placku o nazwie sernik, pochodzą z czasów starożytnych. Rozpisywał się na jego temat grecki filozof Aegimus. W historycznych jego notatkach można przeczytać, że placek serowy był po prostu rarytasem, którym delektowali się przede wszystkim zwycięzcy olimpiady.
Nie tylko Grekom smakował
Smakołyk ten bardzo pasował również Rzymianom. Byli powoływani do jego wypiekania mistrzowie cukierniczy tak zwanego pierwszego fachu. Historia sernika jest dość długa. W czasach starożytnych grecki filozof Aegimus napisał książkę poświęconą sztuce wypieku ciasta serowego. A pamiętać należy, że była to pierwsza książka świata. Opisywany przez uczonego sernik stanowił nie lada rarytas, potocznie zwany plackiem białym. Katon Starszy w swoim znanym na całym świecie dziele „De Re Rustica” (co się tłumaczy „Rzecz wiejska”) opisał przepis na „libium” czyli sernik związany z religijnymi obrzędami. Jego prawnuk Marek Porcjusz Katon podał pierwszy przepis na placek biały, który brzmiał: „2 kilogramy sera dobrze pokruszyć w moździerzu, dodać 1 funt chleba z mąki pszennej, wymieszać z serem, dodać jajo, a potem wszystko dobrze wymieszać. Uformować placek i piec na gorącym kamieniu”.
Dalsze losy sernika
Sernik stał się bardzo znanym plackiem, na Starym Kontynencie. Ludność z podbitych przez Rzym lądów, przejmowała od nich sztukę kulinarną, w tym pieczenie sernika. W pierwszej wydanej drukiem książce kucharskiej z 1545 roku, znalazł się przepis na sernik. Udział w tworzeniu tego niezwykle smacznego placka, ma także kucharz Henryka VIII, zwany potocznie Johnem Smacznym. Ten to szef kuchni wpadł na pomysł pocięcia sera na niewielkie kawałki. Moczył on je następnie w mleku przez 3 godziny, sukcesywnie dodając do niego jajka, mąkę oraz cukier.
Sernik na Boże NarodzenieGdy sernik dotarł do naszego kraju, stanowił on również rarytas, stołu królewskiego Jana III Sobieskiego. Krakowscy cukiernicy zwali go często „kraciakiem”, ponieważ polewano sernik po wypieczeniu białą i czarną polewą. Pieczono go szczególnie z okazji świat Bożego Narodzenia, gdyż w te święta chciano zawsze uhonorować dzieci wszelkimi słodkościami w tym też słodkim sernikiem. Uważano bowiem, że placek ten po zjedzeniu przynosi szczęście, zdrowie i wszelkie błogosławieństwo losu. Najczęściej był on spożywany podczas wieczerzy wigilijnej, kiedy to obowiązuje bezmięsne jedzenie.
Ewa Michałowska- Walkiewicz
