Nie wszyscy ludzie obchodzą Nowy Rok w tym samym dniu i w ten sam sposób. Mieszkańcy różnych części świata używają różnych kalendarzy. Już od dawna czas dzieli się na doby, miesiące i lata.
Część kalendarzy opiera się jednak na fazach księżyca a część na pozycji Słońca. Miejsca na świecie różnią się też wierzeniami i zwyczajami noworocznymi.
Starożytny Egipt
Starożytni Egipcjanie nowy rok obchodzili w czasie, gdy Nil wychodził z brzegów, czyli w okolicach września. Właśnie dzięki “wylewom” Nilu mieszkańcy Egiptu mogli uprawiać rośliny w tym suchym klimacie. W nowy rok posągi boga Amona, jego małżonki i syna plynęły po rzece na łodzi. Taka “podróż”, podczas której śpiewano, tańczono i świętowano, trwała miesiąc.
Babilonia
W Babilonii, pomimo braku ustalonego pisemnego kalendarza, nowy rok obchodzono Babilonii na wiosnę, 23 marca według obecnie obowiązującego kalendarza. wiązało się to z nastaniem wiosny i rozkwitem roślin.
Na czas obchodów noworocznych króla rozdziewano z królewskich szat i wysyłano gdzieś w ustronne miejsce, a wszyscy mieszkańcy mogli robić to, czego zapragnęli.
Powrotowi króla, ubranego w piękne szaty, towarzyszyła wielka procesja, co oznaczało dla mieszkańców koniec nieróbstwa i beztroski. Babilońskie obchody Nowego Roku trwały 11 dni, z których każdy miał inny charakter świętowania.
Starożytny Rzym
Przez długi czas Rzymianie obchodzili Nowy Rok pierwszego marca. Następnie, w 46 r. p.n.e., na polecnie Juliusza Cezara wprowadzono nowy kalendarz (zwany juliańskim) – używany do dzisiaj – z którego pochodzi data Nowego Roku, wyznaczona na 1 stycznia.
Łacińskie słowo januari oznaczające miesiąc styczeń pochodzi od imienia romańskiego boga Janusa, którego symbolizowaly dwie twarze -jedna spoglądała w mijający rok, a druga w kierunku nowego roku.
Rzymskie obchody noworoczne nazywano Kalendami – ludzie dekorowali swoje domy, wręczali sobie prezenty. Niewolnicy jedli przy jednym stole ze swymi panami, zwolnieni też byli przez kilka dni z ciężkich zadań.
Po narodzeniu Chrystusa Rzymianie w dalszym ciągu obchodzili nowy rok, pomimo faktu, że kościół katolicki potępił te obchody jako pogańskie. Jednak w miarę wzrostu popularności chrześcijaństwa przybywało świąt i uroczystych obchodów, które niewiele różniły się od pogańskich zabaw noworocznych. W wielu wyznaniach katolickich nowy rok obchodzony jest jako święto obrzezania Pana Jezusa.
Celtowie
Celtowie, zanim zostali najechani przez Rzymian, zamieszkiwali w przeszłości Galię, czyli tereny obecnej Francji oraz część Brytanii. Nowy Rok, obchodzony pod nazwą Samhain, wypadal u nich pod koniec października. Sam termin Samhain oznacza koniec lata.
Jednym z celtyckich zwyczajów było gromadzenie w Nowym Roku jemioły, której przypisywano moc odstraszania obcych i złych duchów.
Wierzono, iż to właśnie w okolicach Nowego Roku nasilała się obecność duchów zmarłych.
