Historia~History

Część I

Postać Bony Sforzy, królowej Polski, wielkiej księżnej litewskiej i dziedziczki włoskich państw Bari i Rossano, do dzisiaj budzi wiele kontrowersji wśród historyków. Z jednej strony posądza się ją o daleko posuniętą bezwzględność w realizacji wytyczonych celów i obarcza spowodowaniem śmierci żony Zygmunta Augusta Barbary, a z drugiej strony przypisuje się królowej zainicjowanie szerokich kontaktów z Italią. Która strona ma rację, a która nie? A może prawda leży pośrodku?

Dzieciństwo

Przyszła na świat 2 lutego 1494 w Vigevano, w pobliżu Pawii jako córka Izabeli Aragońskiej i Gian Galeazza Sforzy księcia Mediolanu. Na chrzcie otrzymała imię Bona Maria. Nie zaznała prawie wcale ojcowskiego uczucia, ponieważ książę zmarł w kilka zaledwie miesięcy po jej narodzinach.

O tego momentu zaczyna się pasmo nieszczęść i tragedii rodzinnych, jakich przyszło doświadczyć małemu dziecku. Latem 1496 roku zmarła jej młodsza siostra, a w trzy lata później król Ludwik XII nakazał wywieźć do Francji jej starszego brata Franciszka. Na domiar wszystkiego w 1501 roku umiera jej starsza siostrzyczka Hipolita.

[…]

PART I

Bona Sforza, the Queen of Poland and the Great Princess of Lithuania and also the heiress of the Italian throne of Bari and Rossano, appears to historians as a very controversial figure. On one hand, Bona has been often criticized for her lack of scruples while achieving political goals and was blamed for contributing to the death of her daughter-in-law Barbara Radziwill. On the other hand, the queen initiated a good political relationship with Italy. Which side of the story is true? Perhaps the truth lies somewhere in the middle.

Childhood

She was born on February 2, 1494 in Vigevano, near Pavia, as a daughter of Isabella de Aragon and the Prince of Milan Gian Galeazza Sforza. The girl who was christened Bona Maria did not experience much | love from her father, who died a few months after her birth. A sequence of family tragedies followed the death of the Prince of Milan. In 1496, Bona’s younger sister died and three years later the King of France, Louis XII, ordered Bona’s brother Francesco Sforza to exile in France. In 1501, Bona’s older sister Hipolita died as well. […]

Józef Kazimierz Kubit

Cz. I

W lipcu tego roku mineła  65 rocznica śmierci gen. Władysława Sikorskiego, Naczelnego Wodza i Premiera Rządu Polskiego na uchodźstwie. Jest to rocznica szczególna – gen. Sikorski zginął śmiercią żołnierza 4 lipca 1943 roku właśnie w wieku 62 lat. Wizyta generała w twierdzy gibraltarskiej, która była przystankiem w podróży z Kairu do Londynu, zakończyła się tragicznie w tajemniczych, do dnia dzisiejszego niewyjaśnionych okolicznościach.

Porucznik Ludwik Łubieński, oficer łącznikowy w Gibraltarze, był naocznym świadkiem wydarzeń związanych ze śmiercią gen. Sikorskiego [7]. Wg relacji Łubieńskiego, w niedzielę 4 lipca 1943 roku, około godziny 7 rano, przyleciał do Gibraltaru Iwan Majski, ambasador sowiecki, by po spotkaniu z gubernatorem Masonem-Mac Farlanem, około godziny 11 przed południem, odleciał w dalszą podróż do Kairu, a następnie do Moskwy. W Moskwie Majskiego czekało złożenie sprawozdania ze swojej działalności.

[…]

By Dr. Jozef Kazimierz Kubit

Part I

General Wladyslaw Sikorski, Chief Commander of Poland and Prime Minister of the Polish Government-in-Exile. 

Gen. Sikorski was 62 years old when he died as a soldier on July 4, 1943. His visit in the Gibraltar fortress on the way from Cairo to London ended tragically in mysterious circumstances, unexplained to the present day.

[caption id="attachment_27442" align="alignnone" width="200"]From the archives of the Polish Military Museum in Warsaw: General Sikorski inspecting Polish army during his last journey (Near East, 1943).[/caption]
Lieutenant Ludwik Lubienski, the Chief of the Polish Military Mission in Gibraltar, was an eyewitness of the events connected with General Sikorski’s death [7]. According to Lubienski, on Sunday, July 4, 1943, about 7 a.m., Russian Ambassador Ivan Maisky flew to Gibraltar, and after a meeting with the British governor of the territory, Mason-MacFarlane, flew to Cairo, and then to Moscow to report on his diplomatic efforts. […]

Żyje ich jeszcze blisko 300. Każdy jest siódmym synem w rodzinie i jeśli nie na pierwsze, to na drugie imię ma Ignacy – po swoim ojcu chrzestnym Ignacym Mościckim, prezydencie II Rzeczypospolitej.

Na spotkaniach mają problem z mówieniem do siebie po imieniu. – Powiesz Ignacy i wszyscy się odwracają – żartuje Władysław Ignacy Ratajczak z Kościana w Wielkopolsce. Przed wojną było ich blisko 900. Najstarszy urodził się w 1926 r., najmłodszy – tuż przed wojną w 1939 r. Dziś żyje około 300. Wszyscy pochodzą z wielodzietnych rodzin.

– Takie było założenie dekretu prezydenta z 1926 r. mającego wspierać prorodzinną politykę – zaznacza Kazimierz Ignacy Stokłosa, prezes Wielkopolskiej Rodziny Stowarzyszenia Chrześniaków Prezydenta II RP Ignacego Mościckiego.

W 1926 roku Ignacy Mościcki w ramach prorodzinnej polityki wydał dekret stwierdzający, że każdy siódmy chłopak w rodzinie zostanie wpisany jako jego chrześniak. Rodzina musiała mieć nienaganną opinię. Uczciwość, praworządność, szlachetność danej rodziny była sprawdzana przez urzędników administracji państwowej i potwierdzana przez proboszcza lokalnej parafii. List z prośbą i wszystkie potrzebne papiery wysyłało się do kancelarii prezydenta, a ta po ich rozpatrzeniu odsyłała odpowiedź.

[…]

Legiony to żołnierska buta,
Legiony to straceńców los…

Gdy przez nieudolne rządy ostatniego króla Stanisława Augusta Poniatowskiego, Polska w roku 1772 na długie lata utraciła swoją suwerenność, zaczęły się czasy zaborów, podczas których nasz kraj zniknął z map politycznych świata.
 
Brak ukochanego języka w szkołach i urzędach. Masowe zsyłki polskiej ludności na ziemie Dalekiego Wschodu, spotęgowały naszą frustrację narodową, której wynikiem były wielkie zrywy narodowe zwane powstaniami.

Dalej wszyscy dookoła
Do powstania razem tu
Urodzi się Polska nowa
Polska ziemia polski ród…

[…]

Pierwsza wojna światowa zakończyła się klęską , które przy końcu osiemnastego wieku dokonały rozbiorów Polski. Obalająca monarchię rewolucja w Rosji, rozkład Austro – Wegier i przegrana militarna Niemiec w walce z Ententą otwierały nieoczekiwanie przed narodem polskim drogę do niepodległości. Rosja Radziecka – dekretem Rady Komisarzy Ludowych z 29 sierpnia 1918 roku – anulowała ostatecznie rozbiory Polski jako sprzeczne z zasadą samookreślenia. Okupujące Warszawe oddziały niemieckie kapitulowały, a przybyły poprzedniego dnia wprost z więzienia w Magdeburgu Józef Pilsudski objał władzę, której podporządkowały się Rada Regencyjna i Rząd Lubelski.

[…]

Jozef Pilsudski and the Polish Independence

The Myth of the Commander

“Societies live on myths and they feed themselves with myths.
Myths allow numbing of pain and disappointment, and help to strengthen morals.
Myths beautify history, and make us prouder of it. There are also myths that need to be revisited in the name of historical truth.”
Dr. J. Kurek of Slaski University

[…]

Aleksander Wietrzyk

…Społeczeństwa żyją mitami, „odżywiają się” nimi. To mity pozwalają koić ból, rozgoryczenie, krzepią i poprawiają samopoczucie… Mity sprawiają, że historia daje społecznościom więcej powodów do dumy… Są jednak i takie mity, z którymi należy się zmierzyć chociażby w imię prawdy historycznej.

dr J. Kurek z Uniwersytetu Śląskiego

[…]

By Chuck Konkel

I grew up in Hamilton Ontario in the mid 1950s, in the very shadows of steel mills that were still vital and a football team that still won games, the only son of a refugee family who didn’t own a car, nor a television, nor a cottage and whose idea of a vacation was a yearly trek to the Canadian National Exhibition in far distant Toronto and a day’s outing to the great and bustling metropolis of Buffalo.

The neighborhood was diverse and vibrant, ringing with the voices of immigrant families from the wasteland that was postwar Europe, Poles, Ukrainians, Italians, a rag tag bundle of hopes and dreams and frustrations who knew their place in the scheme of things, though they might bridle at it, for it was the Irish who were the Lords of the Manor having arrived a generation before. And Canadians who thought of themselves first and foremost of British stock and only with much prodding admitted that they too were once immigrants with the same insecurities finding themselves at the bottom of the social ladder in a stranger and daunting land.

My father worked the mills and cleaned the open hearth and toiled and sweated in the honest labour it took to put food on our table. My Dutch mother learned to make (kapusta)- cabbage in a barrel and (polskie ogórki)-Polish pickled cucumbers and  (pączki) (Polish doughnuts). And every night, without fail, we ate hearty helpings of potatoes and red beets and (kaszanka) -black barley sausage and Polish pierogi. Eevery Sunday we dressed up in our best for church, a long, langourous service held in a language that I could never master (Latin).

[…]