Historia zbroi rycerskiej
Uzbrojenie ochronne
Zbroja rycerska, zwana też zwyczajowo pancerzem, to rodzaj uzbrojenia ochronnego. Posiada ona postać zestawu wytrzymałych osłon oczywiście metalowych, skórzanych, a nawet kościanych. Uzbrojenie to zakładał wybierający się na bitwę rycerz.
Ochrona przede wszystkim
Główną funkcją zbroi, zawsze była ochrona przed ciosami zadawanymi bronią białą. Zbroje przybierały zawsze bardzo zróżnicowane formy w zależności od epoki, obowiązującej kultury, przeznaczenia i dostępnych umiejętności technicznych. Powszechnie stosowane już w dobie starożytnej zbroje rycerskie, swoją szczytową formę rozwoju, uzyskują na przełomie doby średniowiecza i odrodzenia.
W pewnym momencie zaczęły one radykalnie tracić na znaczeniu, a działo się tak dlatego, iż do głosu doszła stosowana na szeroką skalę broń palna. W okrojonej formie, na przykład w postaci kirysu lub hełmu, zbroje rycerskie pozostały na wyposażeniu ciężkiej jazdy kirasjerów w wieku siedemnastym i osiemnastym.
Pancerze okopowe
Od XVIII stulecia aż do początku XX wieku, a mowa jest tutaj o I wojnie światowej, jako wyposażenie wojskowe, stosowane były pancerze okopowe jako rodzaj zbroi. Chroniły one oczywiście wojsko przed odłamkami wybuchających pocisków. Pod koniec XX wieku, troszeczkę powrócono do wykorzystywania „zbroi”. Była ona jednak w formie ceramicznych lub tytanowych płytek. Stanowiła ona jakoby uzupełnienie kamizelek kuloodpornych.
Redakcja Polish News była na wystawie zbroi rycerskiej, jaka była prezentowana w Muzeum „Niemczówka” w Chęcinach.
Ewa Michałowska- Walkiewicz
