Polityka~Politics

Iwo Cyprian Pogonowski

Pod rządami prezydenta Obamy nie ukrywa się przed społeczeństwem zasadniczej sprzeczności interesów USA i Izraela w kwestii dotyczącej Iranu, tak jak się to działo za prezydentury George’a Busha, całkowicie uległego wobec izraelskiego lobby. Obecny kandydat na premiera Izraela, Benjamin Netanyahu, jest radykalnym syjonistą, który głosi, że nuklearny program Teheranu jest „największym wyzwaniem dla przywódców politycznych XXI wieku” oraz że w tym celu rząd Izraela musi „okiełznać rząd USA, by powstrzymać to zagrożenie” („harness the US administration to stop the threat”). 

Po ośmiu latach możliwie najbliższych stosunków USA z Izraelem być może będziemy świadkami narastąjących przeciwności między rządami tych dwóch państw, jako że prezydent Barack Hussein Obama obiecuje wejść w „konstruktywny dialog” z Teheranem, a nowym premierem Izraela może zostać właśnie Netanyahu, notoryczny podżegacz wojenny.  

[…]

Iwo Cyprian Pogonowski

Komunikat Associated Press z 16 lutego 2009 roku donosi o kolizji dwóch nuklearnych łodzi podwodnych, jednej brytyjskiej a drugiej francuskiej, w bliżej nieokreślonym miejscu, niby na Atlantyku. Wywołało to poważne wątpliwości obserwatorów i krytyków nieodpowiedzialnej polityki terroru nuklearnego naszych czasów. Są domysły, że tak powoli posuwające się łodzie podwodne znajdowały się raczej w ciasnym i niezbyt głębokim kanale La Manche i tylko cudem uniknęły zderzenia czołowego, doznając uszkodzenia kadłubów przez zderzenie „poślizgowe”.

Poza nuklearnymi reaktorami, obie łodzie były wyposażone w szesnaście wyrzutni pocisków balistycznych z głowicami nuklearnymi. Niektórzy spekulują, że ponadto na każdej łodzi znajdowały się dodatkowe pociski, które można załadować po pierwszej salwie, tak że mogło być ich razem np. 48 – w sumie 96 głowic, a każda głowica o sile wybuchu sześciokrotnie większej niż bomba nuklearna w Hiroszimie.

Łączna potencjalna siła wybuchu 96 głowic (plus paliwo nuklearne obydwu reaktorów) mogłaby być równa blisko 600 bombom klasy Hiroszima, gdyby w przypadku kolizji nastąpiła łańcuchowa eksplozja nuklearna, nazywana w prasie „nuclear nightmare”, oznaczająca zagrożenie zniszczeniem Europy. Byłaby to bez porównania większa katastrofa niż wszystkie razem wzięte akty terroru związane z wojną przeciw terroryzmowi pod naczelnym wodzem prezydentem Bushem.

[…]

Iwo Cyprian Pogonowski

Rola kontrolowanych mediów w źle funkcjonującym systemie politycznm w USA była dyskutowana 13 lutego, 2009, przez znanych krytyków Jay Rosen i Glenn Greenwald, którzy zaprosili publiczność do wzięcia udziału i wymiany poglądów. 

Rosen powiedział, że w mediach wypowiadają się reporterzy, którzy mają z góry ustalone poprawne poglądy tak, żeby ich poglądy nie szkodziły ich karierze, to znaczy, że poglądy ich są oparte na wiedzy zakulisowej i wtedy mogą spełniać swoje zadanie. Głównym problemem dziennikarza w Waszyngtonie są nagłe zmiany układu sił zakulisowych i tendencja dziennikarzy, żeby podporządkowywać się grze politycznej, którą sami dobrze rozumieją jak na przykład „specjalne więzy USA i Izraela.”  

Dziennikarze widzą wszystkie zdarzenia jako część gry politycznej, którą sami rozumieją i uprawiają, tak, że tym postępowaniem utrudniają polityczne zmiany w USA. Greenwald uważa, że gdyby większość Amerykanów czytała w prasie, że ich reprezentanci, posłowie i senatorowie, po swojej kadencji, zarabiają miliony dolarów handlując wpływami politycznymi, na korzyść ich bogatych klientów, dla którzy załatwiają korzystne dla nich ustawy parlamentarne, to większość czytelników poczytałaby takie postępowania jako korupcję. Tak się wypowiadał Obama jak był kandydatem na prezydenta USA. 

[…]

Iwo Cyprian Pogonowski

Według agencji Reuter’a z 6 lutego, 2009 w Monachium prezydent Rosji Dymitry Miedwiediew stanowczo powiedział, że Moskwa nie zainstaluje rakiet typu Iskander na terenie Kaliningradu jeżeli USA nie zainstaluje rakiet Tarczy w Polsce, jak to planował rząd byłego prezydenta Bush’a. Szczegółowo sprawę tę omówił premier Rosji Sergiej Iwanow.

Iwanow stwierdził, że rząd prezydenta Barack’a Hussein’a Obamy ma obecnie okazję („window of opportunity”) załagodzić poważne i niebezpieczne przeciwieństwa między Rosją i USA spowodowane planami budowy wyrzutni rakiet amerykańskich typu Tarcza w Polsce oraz super radaru w Czechach.

Lot rakiety typu Tarczy z Polski do Moskwy wynosi kilka minut, połowę długości lotu rakiety z wyspy Kuby do Waszyngtonu. Z tego powodu w listopadzie 2008, dzień po wyborach prezydenta Obamy, prezydent Miedwiediew zajął pozycję wyjściową do pertraktacji i ogłosił, że Rosja planuje budowę kilku baterii rakiet typu Iskander w regionie Kaliningradu niedaleko polskiej granicy. Obecnie plany te są zależne od tego czy USA wycofa plany budowy wyrzutni Tarczy w Polsce, według ostatnich wypowiedzi Iwanowa oraz dowództwa armii rosyjskiej.

[…]

Iwo Cyprian Pogonowski

WWW.pogonowski.com

Temat czy Afganistan jest groźną pułapką dla prezydenta Obamy był dyskutowany przez historyka Marilyn B. Young oraz byłego urzędnika Pentagonu Pierre Sprey’a, przed kamerami telewizyjnymi w ramach programu Dziennika Bill’a Moyers’a pod tytułem: „Czy strategia wojskowa jest najlepszą opcją w Afganistanie?” Chodzi o straty w ludności cywilnej w czasie bombardowań amerykańskich członków Al-Qaidy i Talibanów.

Według Pierre’a Sprey’a każde takie bombardowanie powoduje pięć do dziesięciu razy więcej zgłoszeń ochotników w szeregi Talibanów niż ilość Talibanów zabitych w każdym poszczególnym bombardowaniu. Ludzie w Afganistanie i w Pakistanie słysząc propagandę USA o wolności i demokracji uważają, że jest pełna fałszów i hipokryzji i używana jest w celu tuszowania strat ludności cywilnej w czasie bombardowań i ostrzeliwania przez żołnierzy amerykańskich.

Amerykanie nie rozumieją, że mają do czynienia z ludnością, która sobie ceni honor w pierwszym rzędzie i uważa, że musi stawiać opór przeciwko inwazji, okupacji, bombardowaniom i zabijaniu Afganów. Dla Afganów ten opór jest sprawą honoru i nie liczą się ze stratami, ponieważ są oni skłonni bronić swego honoru za wszelką cenę.

[…]

Czy znów potrzeba tragedii, wielokrotnej tym razem, by państwo po raz kolejny odkrywało swą niemoc? I czy ta niemoc to efekt braku profesjonalizmu? Czy też może niemoc sterowana?

Nie po raz pierwszy jesteśmy świadkami słabości państwa wobec przestępstw, które swoimi wątkami sięgają tzw. władzy. Szeroko rozumianej władzy, bez względu na jej szczebel. Sprawa zbrodni dokonanej na Krzysztofie Olewniku zdaje się odkrywać ciemną materię mechanizmów, jakie funkcjonują w naszym demokratycznym państwie prawnym.

Setki podobnych spraw rozgrywa się od wielu lat i tylko dlatego, że nie mają aż tak tragicznych skutków oraz takiej determinacji, jaką wykazuje rodzina zamordowanego w dążeniu do wyjaśnienia kulis śmierci, nie trafiają na pierwsze strony gazet i do głównych wiadomości.

Gdyby nie powaga sytuacji, niepomierną wesołość budziłyby wypowiedzi całej plejady polityków i wysokich urzędników państwowych na temat potrójnej śmierci – jak się twierdzi samobójczej – trzech głównych oskarżonych i skazanych. Tych, którzy mogliby mieć wiedzę szczegółową, niebezpiecznie szczegółową o powiązaniach, związkach i udziale innych osób.

[…]